သမုဒယေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပမာဏ တိုးခဲ့ တိုးခဲ့
ကိုယ္ပိုင္သီအိုရီေတြနဲ႔
ရင္ခုန္သံေတြကို နယ္စည္းျခားေစခဲ့တယ္။
ေဆာက္တည္လက္စေတြကို မက္ေမာရင္း
အလြမ္း ခပ္ပါးပါးေတြထဲ လြင့္ေမ်ာ
မသိစိတ္ရဲ႕ ဒႆနေတြကေတာ့
သတိရေနဖို႔သာ ျပဌာန္းလို႔ေပါ့....။
အနာဂတ္နဲ႔ ႏႈိင္းတဲ့အခါ
ဘယ္ဘက္ရင္အံုက သိမ္ငယ္လြယ္ခဲ့တယ္
သူရယ္... ကိုယ္ရယ္....ဘ၀ရယ္
အခ်စ္ကို အရဲစြန္႔ကိုးကြယ့္ျကည့္ဖို႔အတြက္
ကံျကမၼာကို အဦးဆံုးခ်ဳိေစဖို႔ ဖန္တီးခ်င္ေသးတယ္ေလ။
နီးမလား...ေ၀းမလား ေတြး ေတြးရင္း
သူ႔ စိတ္က ကိုယ့္ကို သိမ္းသြင္းေနတတ္တယ္
သစၥာေတြလည္း အတိအလင္း စစ္ခံ၀င့္ပါတယ္ေလ
သူ႔ထက္ ေလးနက္စရာဆိုလို႔
သူ႔အတြက္ ကိုယ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးပဲရွိတယ္။
ပိုင္ဆိုင္ဖို႔အတြက္ အရင္ေပးဆပ္ေနရတဲ့အခိုက္အတန္႔
အထီးက်န္ျခင္း ၀န္ေတြ အပိခံရင္း
ကိုယ့္သကၠရာဇ္နဲ႔ ကိုယ္ ရဲရင့္လာခဲ့သမွ်
အေနေ၀းျခင္းရုိးရာရဲ႔ေအာက္
ႏွလံုးသားတစ္စံု က်ေပ်ာက္မွာကိုေတာ့
ေသြးအပ်က္ပ်က္နဲ႔ ေသရမွာထက္ ေျကာက္တတ္တယ္ကြယ္။ ။
No comments:
Post a Comment